Yaprak döker bir yanımız...

Komşum İstanbul'a çekti gitti, aylardır yok. Bana da çiçeklerini bıraktı arada bir onlara göz kulak olmam için. Merdiven boşluğunun ıssızlığından başka ne gün ışığı, ne temiz hava... Çiçekçikler, temel ihtiyaç maddelerinden mahrum şekilde sessiz sedasız solu soluvermişti bana ilk emanet edildiklerinde.

Düzenli olarak, yeterli miktarda sulamama ve onlarla kısa sohbetler etmeme rağmen kurumaları beni huzursuz etmişti. Hem bir canlının ölümüne tanıklık etmek, hem de emanete tam sahip çıkamama telaşına kapılmaktan dolayı. Gerçi komşum beni telefonda rahatlatmıştı ama... Aradan biraz zaman geçti. Fotoğraftaki gibi yeniden yeşile, filize döndüler yüzlerini.

Bu yeşile ruhum susamış. Biz Allah'tan umudu kesiyoruz kimi zaman; fakat O bizden umudu kesmiyor olmalı ki, nefesimiz boğazımızdan akmaya devam ediyor. Ben de şu sıralar, o çiçeklerdeki gibi, yeşerecek tarafımı arıyorum. Bir filiz zaten var içimde; o kendi dünyasında büyümeye devam ediyor. Ancak benim iç toprağım yine kurudu, yine dallarım gazelle doldu. Gece gündüz demeden ansızın kopuveren, derinlerdeki fırtınalar?!... O fırtınalarda "bir cana bir başa" kalmışlık duygusu... Oysa çalışmalarımı yetiştirmem için en çok ihtiyacım olan şey tek başınalıktır şimdi. Üstüne üstlük rahatsızlığımın kedinin fareyle oynadığı gibi kendini hatırlatması da kış içinde kış. Yapmak istediklerimin kabaran taşkın denizinin yanında yaptıklarımın sığlığı canımı yakıyor. 

Yediği dayaktan ağlayıp zırlasa da, akan sümüklerini koluyla silerek son bir hışımla kavgaya atılan çocuk gibi habire kendi sırtımı sıvazlıyorum: "Bu da geçer ya Hû!" Mizahın gıdıklamalarıyla zamanı unut, başkalarının dertleriyle yoğrul - sevinçleriyle gönen, en sıradan şarkıları birer marşa çevirip gözünü ufuklara dik... Hiçbir şey yapamazsan düş kur, değil mi ya, ozanın dediği üzere: "Beni dar camlarda değil / Bir bulutun seyrinde düşün". Dar camlarda, dar merdiven aralıklarında saksılara hapsedilsek bile bize sessizce yeşermek ve ışığın seyrine düşmek yaraşır...